«لاتُسْئَلُ عَنْ فِعْلِكَ وَلا تُنازَعُ في مُلْكِكَ وَلا تُشارَكُ في اَمْرِكَ وَلاتُضآدُّ في حُكْمِكَ وَلا يعْتَرِضُ عَلَيكَ اَحَدٌ في تَدْبيرِكَ لَكَ الْخَلْقُ وَالاَْمْرُ تَبارَكَ اللهُ رَبُّ الْعالَمينَ يا رَبِّ هذا مَقامُ مَنْ لاذَبِكَ وَاسْتَجارَ بِكَرَمِكَ وَاَلِفَ اِحْسانَكَ وَنِعَمَكَ وَاَنْتَ الْجَوادُ الَّذي لايضيقُ عَفْوُكَ وَلا ينْقُصُ فَضْلُكَ وَلا تَقِلُّ رَحْمَتُكَ وَقَدْ تَوَثَّقْنا مِنْكَ بِالصَّفْحِ الْقَديمِ وَالْفَضْلِ الْعَظيمِ وَالرَّحْمَةِ الْواسِعَةِ اَفَتَُراكَ يا رَبِّ تُخْلِفُ ظُنوُنَنا اَوْ تُخَيبُ آمالَنا كَلاّ يا كَريمُ فَلَيسَ هذا ظَنُّنا بِكَ وَلا هذا فيكَ طَمَعُنا.»
«کسی تو را به عنوان مقام برتر، مورد سؤال قرار نمیدهد و مورد نزاع و خصومت در حاکمیت بر جهان نیستی؛
و در کارها کسی مشارکت با تو ندارد و در حکم مورد مناقشه قرار نمیگیری.
و در تدبیر تو، احدی بر تو ایراد نمیگیرد.
عالم «خلق» و «امر» در دست تو است. منشأ همهی برکتهایی ای خدای جهانیان!
ای خدای من!
این جایگاه کسی است که به تو پناهنده شده و به کرمت روی نموده و به احسان و نعمتهای تو، خوی کرده است.
تو همان اهل جودی که عفو تو تنگنا ندارد و فضل تو کاهش نمیپذیرد و رحمت تو کم نیست.
به همان گذشت همیشگیات اطمینان کردهایم و به فضل عظیم و رحمت دامنه دارت دل بستهایم.
آیا ممکن است که این خوش گمانی ما را نادیده بگیری و به آرزوهای ما بیاعتنا باشی؟
نه... هر گز چنین نیست ای کریم! و گمان ما هم به تو این نیست و توقع ما از تو این نیست.»