«يا حَليمُ يا كَريمُ يا حَي يا قَيومُ يا غافِرَ الذَّنْبِ يا قابِلَ التَّوْبِ يا عَظيمَ الْمَنِّ يا قَديمَ الاِْحسانِ اَينَ سَِتْرُكَ الْجَميلُ اَينَ عَفْوُكَ الْجَليلُ اَينَ فَرَجُكَ الْقَريبُ اَينَ غِياثُكَ السَّريعُ اَينَ رَحْمَتُكَ الْواسِعَه اَينَ عَطاياكَ الْفاضِلَه اَينَ مَواهِبُكَ الْهَنيئَه اَينَ صَنائِعُكَ السَّنِيه اَينَ فَضْلُكَ الْعَظيمُ اَينَ مَنُّكَ الْجَسيمُ اَينَ إحْسانُكَ الْقَديمُ اَينَ كَرَمُكَ يا كَريمُ بِهِ فَاسْتَنْقِذْني وَبِرَحْمَتِكَ فَخَلِّصْني.»
«ای حلیم و ای کریم! ای زندهی پاینده! ای بسیار برپای دارندهی خلائق! ای بخشندهی گناه! ای پذیرشگر توبه! ای صاحب نعمت فراوان و ای احسانگر قدیمی!
پوشش دهندگی زیبای توکجا است؟
آن بخشایش جلیل القدر تو کو؟
گشایشگری نزدیک توکجا است؟
فریادرسی پر شتاب تو کجا است؟
آن رحمت پر دامنه تو کجا است؟
آن عطایای از سرفضلت در کجایند؟
آن موهبتهای گوارای تو در کجا است؟
آن آفریدهها (یا کارهای) بلندپایه تو در چه جایگاهی است؟
فضل عظیم تو و نعمت پهناور تو در کجا است؟
احسان همیشگی تو در کجا است؟
کرم تو کو ای کریم؟
به واسطهی همین کرم، از غرقاب نجاتم ده و به واسطه رحمتت رهاییم بخش!»