مستحبّات پر اهمیت تر کدامند؟

پاسخ:

 لیست وظایف که در واجبات مشخص است. بعضی از امور هم براساس یک سری تشخیص مصلحت ها وجوب یا حرمت پیدامی کنند. مثلاً فرض کنید در زمان میرزای شیرازی، پزشکی به نتیجه نرسیده بود که توتون و تنباکو آسیب می زند ولذا می کشیدند. بعد دراثر این که استعمار دست گذاشت، ایشان تحریم کردند. خب این هم حرام شد. بعضی از امور مستقیماً توسط شارع مقدس حرام شده اند و بعضی از امور براساس مبانی، ولی با تشخیص موضوع جدید؛ مثلاً موضوع تسلط استعمار در فلان برهه ی زمان؛ توسط مراجع یا ولی فقیه واجب یا حرام می شود. مثلاً فرض بکنید اگر در یک دوره ای مردم اصلاً برای حج تمتع نرفتند – فرض کنید- مردم پول نداشتند که بروند، ولی فقیه و مراجع موظف اند که پول به مردم بدهند که بروند که خانه ی خدا خالی نماند. این حالا با ماجرای عمره فرق می کند که در اخبار آمده بود که معادل کل بودجه ی عمرانی کشور، ما ارزهایمان را وارد عربستان می کنیم. آن هم با این ضربه هایی که او بر مردم یمن می زند و محور شرارت در منطقه شده است و کارهای زشتی که مأمورانشان کردند. غرض، مثال بود.

 و اما در مستحبات: بعضی از مستحبات را خود شارع مقدس خیلی تأکید کرده است که اصطلاحاً به این ها مستحب مؤکد می گویند. مثل بعضی از کارها که کراهتش شدید است؛ یعنی تا نزدیک حرام آمده است. مستحب مؤکد تا نزدیک واجب آمده است. مثلاً فرض کنید غسل جمعه؛ نافله ی شب و مقوله هایی از این دست در رساله ها داریم که من به عزیزان توصیه می کنم رساله ها را ببینند و هرکجا که مرجع تقلید گفته مستحب مؤکد، همان معیار شما باشد.

 بنده یک توصیه های دیگری هم دارم. عزیزان! عمر به سرعت رو به پایان است. بعضی از کارها را اگر شما در این دوره عادت نکنید، بعداً دیگر نمی توانید. بعضی خوبی ها را خیلی خوب است به صورت عادت دربیاید. حالا ممکن شما بگویید که عادت خوب نیست. عادت خوب، خوب است. ما پیام مثلاً یک کار مستحب را می توانیم بگیریم و به آن هم عادت بکنیم. عزیزم! اگر کسی به نافله ی شب عادت کند و هرشب هم لذت ببرد، اشکالی دارد؟ اگر نافله ی شب نخواند، احساس خلأ بکند؛ بعد هم عادت کند و بعد هم هر سحر حال خوبی داشته باشد، اشکالی دارد؟ ما توصیه می کنیم که غیر از بحث نافله ی شب، روی یک زیارت عاشورا در شبانه روز، حتماً برنامه تان را تنظیم کنید. یک ایمپلنتی در فک رفتارهای شما بشود. به سه شیوه زیارت عاشورا را می شود خواند. - حالا من نمونه هایی را می گویم؛ بعضی جدی ترهایش را دارم عرض می کنم.- ما به سه شیوه می توانیم زیارت عاشورا بخوانیم:

یکی که واقعاً کار ما نیست، بدین معنا که با زندگی امروز و این حجم درس و کار و اشتغالاتی که دنیای مجازی و حقیقی برای ما آفریده است. و آن این است که شما زیارت عاشورا را بخوانید؛ به لعن که می رسید، صد بار بگویید و به «السَّلامُ عَلَیکَ یااباعَبدِالله» که می رسید، آن را هم صد بار بگویید و بعد هم «اَللَّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّى...» و بعد هم سجده انجام دهید؛ دو رکعت نماز زیارت و بعد دعای «صفوان جمّال» که اشتباهاً به دعای «علقمه» معروف شده است. این نوع کاملِ کامل است.

یک نوع دوم داریم که شما وقتی به «اللّهمَّ العَن أَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد...» که می رسید، به انتهایش که «اللّهمَّ العَنهُم جَمیعاً»، این را صد مرتبه بگویید. این در روایت هست؛ من از خودم اختراع نکردم. می گویید ««اللّهمَّ العَن أَوَّلَ ظالِمٍ...»، به آخرش که رسیدید، آن فراز آخر را صد بار می گویید. به «السَّلامُ عَلَیکَ یااباعَبدِالله» که رسیدید، آن را کامل می گویید و چهارتا سلام آخر را صد بار می گویید: «اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَيْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَيْنِ». بعد هم تمام که شد، «اَللَّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّى...» تا آخر و ذکر سجده و بعد هم دو رکعت نماز و اگر هم دوست دعای «صفوان» که معروف شده به دعای «علقمه».

شیوه ی سوم را خیلی ها انجام می دهند. وقتی به «اللّهمَّ العَن أَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد...» رسیدند که گفتند «اللّهمَّ العَنهُم جَمیعاً»، می گویند «تِسعاً و تِسعینَ مَرّه»؛ یا بعضی می گویند «مِئَۀَ مَرّۀ». تِسعاً و تِسعینَ مَرّه یعنی نود و نه بار دیگر. سلام بر اباعبدالله هم که تمام شد، بگویید «تِسعاً و تِسعینَ مَرّه»؛ یا «مِئَۀَ مَرّۀ». اثر دارد. خودشان این ها را دستور داده اند که بگویید. بقیه زیارت عاشورا هم مثل نمونه هایی که قبلاً عرض کردم. این چهار – پنج دقیقه طول می کشد. اما اگر در خون ما رفت، دنیاگرایی و شهوات را درنظر ما کمرنگ می کند.

 آقا چه طور در دنیا ما نفهمیدیم که فلان کار این خاصیت را دارد؟ ما هنوز نفهمیده ایم کوچک ترین ذره چیست. شیمی دان های ما هنوز نفهمیده اند کوچک ترین ذره چیست. هر چه جلو می روند، باز هم آن ذره ابعاد دارد و تقسیم پذیر است. این جا هم ماجرا به همین شکل است. اما بعضی هایش هم روشن است. چون اباعبدالله (ع) از همه ی هستی شان برای خدا گذشتند، خدا این حرمت را برای ایشان قرار داد. دوم این که شما هر چیزی را خیلی بزرگ بدارید، نمره تان همان است. شما اگر نهضت و رشادت های اباعبدالله (ع) برایتان خیلی مهم باشد، نمره تان همین است؛ چون «قیمَةُ کُلُّ امرءٍ مَا یُحسِنُهُ»؛ ارزش هر آدم، مجموعه چیزهایی است که این آدم آن چیزها را نیکو می داند؛ نمره ات همان است. بعد هم اباعبدالله (ع) باید در شب و روز ما حضور داشته باشند که اگر یک کسی گفت من نمی توانم از هوای نفسم بگذرم، بگویند تو را به خدا ببین در کربلا، این اصحاب اباعبدالله (ع) به خاطر دین، به خاطر شرافت، به خاطر انسانیت و کرامت و بزرگواری و مرزهای اسلام و تشیع چه کار کردند. این الگوها را آدم جلویش می گذارد و بعد هم تحت تأثیر قرار می گیرد. مثل این کشورها که سرباز گمنام دارند. یک احساس دِینی می کنند به روحی که با رشادت از دنیا رفته است؛ خصوصاً وقتی که اباعبدالله الحسین (ع) که انتقامش با خداست؛ ثارالله است. من روی زیارت عاشورای آخری خیلی تأکید دارم. اگر هم سرحال بودید، آن نوع دومی. دهه ی اول محرم هم نوع اولی. آن ده تا زیارت عاشورای نوع اول، ده تا یک ساعت طول می کشد.

 سعی کنید که دائم الوضو باشید و بعد هم سعی کنید روزهای جمعه هر وقت که هوای نفس اذیتتان می کند یا حاجت های بزرگی داشتید، نماز جعفرطیّار را بخوانید. سالی یک بار اگر شد، یا دو سال یک بار هم امام رضا (ع) بروید. امام رضا (ع) خیلی کمک می دهند که روحیات ما تقویت شود. در شبانه روز در اندیشه ی امام زمان (عج) باشید؛ حداقل با دو سه بار «اللّهمَّ کُن لِوَلیِّکَ الحُجَّۀ بنِ الحَسَن...» حضرت را یاد بکنید. ما در آن دستورالعمل بیست ـ سی بندی، این را گفتیم.

والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته