چگونه در نماز به این حس برسیم که در مقابل خالق خود ایستاده ایم؟

پاسخ:

 سؤال این است که چگونه در نماز به این حس برسیم که در مقابل خالق خود ایستاده ایم؟ برای این که بتوانیم درحال نماز بهره ی بیش تری ببریم، دو راه وجود دارد:

یکی این که ما معرفت و عشقمان را به ارتباط با خداوند بیش تر کنیم که خب فرد عاشق محال است که در لحظه های تکلم با معشوقش، حواسش جای دیگری برود. مثلاً یک فردی که یک فوتبالی را بسیار دوست دارد؛ فینال جام جهانی و چهار سال منتظر بوده که این فینال را ببیند، جزء محالات است که در اثنای دیدن فوتبال حواسش جای دیگری برود. چون عشق دارد. تمرکز حواس تابع عشق است؛ لذا این هایی که خیلی پریشان اند و تمرکز ندارند، مردم به شان می گویند که عاشق شدید؟ یعنی می فهمند که حواسش جای دیگر است.

هرگز حدیث حاضرِ غایب شنیده ای                               من در میان جمع و دلم جای دیگر است

یا مطالعه راجع به نماز است. مطالعه ی اسرار الصلاه هایی که نوشته شده بسیار مهم است که این اذکار این معنا را دارد؛ این حرکت این معنا را دارد و خدا آن قدر به حال بنده در حال نماز عنایت دارد. موقعی که فرد بر شارژر سجاده ایستاده، یک شارژگیری بسیار نیکویی رخ می دهد. یا بگوییم بر باسکول سنجش میزان حق که ما چه قدر برخوردار از زلالی و حقیقت هستیم. این است که مطالعه ی این خیلی مهم است و نیز عشق را تقویت کردن.

 راه دوم این است که شما قبل از نماز، حداقل پنج دقیقه رو به قبله بنشینید، قرآن بخوانید؛ ذکر بگویید؛ تمرکز کنید. در روایت باز آمده که اگر کسی موقع وضو دقیقاً حواسش بود که با چه کسی دارد حرف می زند، می خواهد چه کار بکند، این نماز خیلی مورد عنایت است. از همان لحظه ای که شروع می کند به مسواک زدن و دهان را شست و شو دادن و وضو گرفتن و دعاهای وضو خیلی نقش دارد. بعد هم تکبیراتی که قبل از تکبیرۀالاحرام هست. این ها را حالا لازم نیست که مدام دست را بالاببرید. آرام در دلتان چند مرتبه الله اکبر – ظاهراً شش تا- بگویید. به این ها «تکبیرهای افتتاحیه» می گویند. بعضی از بزرگان می گویند که وقتی اذان یا اقامه تمام می شود، یک «السلام علی الحسین» بگویید. خیلی در تمرکز در نماز نقش دارد. چون این نمازی که ما می خوانیم، وام دار قیام اباعبدالله (ع) است و نوعی سپاسگزاری از حضرت است. ولی بعد که تکبیرۀالاحرام گفتیم، دیگر تمام توجه ما باید به پروردگار باشد. تمرین قبل از نماز به صورت ذکر و قرآن یا احیاناً نوافل ظهر و نوافل عصر خیلی نقش دارد. مثلاً قبل از نماز ظهر و با شروع اذان ظهر، چهارتا دو رکعت نافله ی ظهر بخوانیم. بعد از این که نماز ظهر را خواندیم، چهارتا دو رکعت دیگر نافله ی عصر؛ بعد نماز عصر. اگر کسی این کار را بکند، بهره مندی اش زیاد می شود.

 یکی هم تأنی در نماز است. هر موقع آرام آرام جلو بروید و بگویید که خدا می شنود؛ «سَمِعَ اللهُ لِمَن حَمِدَه»؛ خدا می شنود. هر موقع هم که حواس پرت می شود باید دوباره فوری برگرداند. گذاشتن دو تا دست موقع ایستادن روی جلوی ران ها که استحباب دارد هم در تمرکز حواس خیلی مؤثر است. وقتی آدم ریلکس باشد و دست ها را رها کند، تمرکزش هم یک مقداری به هم خواهد خورد. مرغ خیال به هر شاخه ای می نشیند. ولی وقتی شما دست ها را جلوی ران ها بگذارید و در حال ایستاده به مهر نگاه کنید، خیلی نقش دارد.

والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته