آیا توبه باعث میشود مانند فردی شویم که گناهی نکرده؟ و یا اینکه لکه ی گناه کماکان بر صفحه‌ی دل میماند؟

«عرض سلام خدمت پدر عزیز و استاد بزرگوار حاج‌آقای رهبر حفظه‌الله

سوالی برایم پیش آمده و خیلی سوال مهمی است. و جواب آن، بسیار روی روحیه‌ام تاثیرگذار است.

حضرت امام خمینی رحمةالله‌علیه در کتاب شرح چهل حدیث، هفدهمین حدیثی که شرح داده‌اند، درباره‌ی توبه هست.
حدیث این است: "سمعت اباعبدالله علیه‌السلام یقول: اذا تاب العبد توبة نصوحا، أحبه الله فستر عليه في الدنيا و الآخرة فقلت و كيف يستر عليه؟ قال: ينسي ملكيه ما كتبا عليه من الذنوب..." الی آخر؛ که اگر صلاح دانستید، مراجعه کنید.
بعد حضرت امام، کمی درباره حقیقت توبه صحبت کرده اند. و بعد تحذیر و تشویق کرده‌اند...

و بعد، یک نکته مهمه ای هم ذکر کرده‌اند که متنش این است: "و نیز به یک نکته مهمه باید توجه داشت؛ و آن، این است که شخص تائب، پس از توبه نیز، آن صفای باطنی روحانی و نور خالص فطری برایش باقی نمیماند. چنانچه صفحه‌ی کاغذی را اگر سیاه کنند و باز بخواهند جلا دهند، البته به حالت جلای اولی برنمیگردد. یا ظرف شکسته را اگر اصلاح کنند، باز به حالت اولی مشکل است عود کند. خیلی فرق است میانه‌ی دوستی که در تمام عمر، باصفا و خلوص با انسان برخورد کند یا دوستی که خیانت کند و پس از آن، عذر تقصیر طلب نماید. علاوه بر آن که کم کسی است که بتواند درست قیام به وظایف توبه بنماید.

پس انسان باید حتی‌الامکان داخل در معاصی و نافرمانی نشود که اصلاح نفس پس از افساد، از امور مشکله است. و اگر خدای نخواسته گرفتاری پیدا کرد، هرچه زودتر درصدد علاج برآید که هم فساد کم را زود میشود اصلاح کرد، و هم کیفیت اصلاح بهتر میشود."

راحت بگویم؛ من وقتی این بیان را دیدم، خیلی در ذوقم خورد. این همه تشویق به توبه میکنند. (ان رحمتک اوسع من ذنبی، یبدل الله سیئاتهم حسنات، کیوم ولدته امه، آیه‌ی قل یاعبادی الذین اسرفوا...، التائب من الذنب کمن لا ذنب له، قضیه توبه حضرت حر)
این حرف حضرت امام، ظاهراً اجتهاد و نظر خودشان است. چون حدیثی برای آن ذکر نکرده‌اند.

این بیان ایشان، از نظر عدل الهی و از نظر عقل محدود ما آدم‌ها درست است. همانگونه که در مثال کاغذ سیاه کرده و ظرف شکسته دیده شد. اما از نظر فضل و رحمت خدا چه؟!

یعنی واقعاً یک انسان گنه‌کاری که توبه‌ی نصوح میکند، نمیتواند به درجه آن کسی برسد که از همان اول گناهی نکرده؟!
البته عقل ناقص من، جواب میدهد "نه؛ نمیتواند. بالاخره نباید بین این‌دو یک فرقی باشد؟"

اما رحمت خدا، که عقل ما توان درک آنرا ندارد، نمیتواند گنه‌کار توبه‌کار را به درجه بی‌گناه برساند؟!

آیا این بیان امام درست است؟
در عین توجه مقام بلند حضرت امام رحمه‌الله، میدانیم که ایشان معصوم نبود‌ه‌اند؛ و احتمال این هست که میان حرف‌های درست، خطایی هم گفته باشند.
آیا این حرف، درست است؟ لطفاً بیان بفرمایید.»
تشکر
التماس دعا