تاریخ:
Friday, 2016, July 29
برای توزین میزان بار وسیله‌های نقلیه، آن را روی باسکول‌های چند تُنی می‌برند. (مطلب نوشتاری است و پیوست گفتاری ندارد)
نماز همین کار را می‌کند. خداوند سجاده‌ای برای سنجش ما قرار داده که در همان لحظات نخست می‌فهمیم که سبک شده‌ایم یا نه. در اجسام میزان سنگینی را ملاک قرار می‌دهند و در نماز میزان سبک بودن را...
خداوند می‌فرماید:
«و إنّها لَکبیرةٌ إلّا علی الخاشِعین»؛
«نماز جز بر خاشعان، ثقیل است.»
انواع وابستگی‌ها و گناهان و حق مردمان بر ذمّه‌ی ما، ما را سنگین می‌کند و نمی‌گذارد که اوج بگیریم. در دعای ابوحمزه خواندیم که دلیل بدحالی در هنگام شروع نماز چیست...
اگر روح ما در حال نماز سبک است و احساس می‌کنیم که طول دادن آن ما را عاجز نمی‌کند، خاشع هستیم.
اگر موقع ادای کلمات عشق می‌کنیم، بسیار سبک شده‌ایم.
اگر وقتی به ما بگویند که این نماز را دوباره باید بخوانید، اما احساس ناخشنودی به ما دست داد، از بار گناه سنگین شده‌ایم و یا اینکه عشق تکلّم با خدا را احساس نکرده و یا قبلاً شیفته بودیم و اکنون نیستیم.
گاهی هم بلافاصله بعد از اشتغالات سنگین دنیا به نماز می‌ایستیم که این هم نشان بی‌تدبیری ما است؛ زیرا لازم است فاصله بیفتد و به ملاقات با خدا بیندیشیم و یا ذکر بگوییم تا موتور دل برای پرواز آماده شود.